Μια ασυνήθιστη εικόνα παγώνει αυτούς που βρίσκονται στην είσοδο του νοσοκομείου.
Ένα στρατιωτικό καμιόνι σταματά μπροστά στα επείγοντα. Ανοίγουν ταυτόχρονα οι δύο πόρτες του οχήματος, βγαίνουν γρήγορα ο στρατιώτης οδηγός κι ένας άλλος με πολιτικά, πηγαίνουν πίσω και τραβούν έξω μια αναίσθητη αιμόφυρτη κοπέλα. Τους βοηθά προσεκτικά ένα κινούμενο ράκος, μια άλλη γυναίκα, μεγαλύτερης ηλικίας, που έχει ποτιστεί ολόκληρη από το αίμα της κοπέλας. Μιλάει ξέπνοα πιάνοντας απαλά το πρόσωπο της νεαρής στα χέρια της.
«Μαρία μου... αδελφούλα ξύπνα... ξύπνα και θα σου φτιάξω ρυζόγαλο που σ’ αρέσει... ξύπνα καρδιά μου... άνοιξε τα μάτια... άνοιξε τα μάτια κι εγώ ό,τι θες... Θεέ μου, ό,τι θες...»
Ο Κασιούμης βλέπει τη συγκλονιστική εικόνα. Τρέχει προς το μαρτυρικό σύμπλεγμα των ματωμένων σωμάτων που προσπαθούν μάταια να κρατήσουν μια ζωή.
Γι’ αυτόν, όπως και για κάθε γιατρό, είναι συνηθισμένη η αιμοβόρα πλευρά της ζωής. Είναι εξοικειωμένος με την αγριότητά της, αλλά παράλληλα πεπεισμένος για την ιερότητα του αίματος. Για τον Κασιούμη, που σέβεται το αίμα, σέβεται τους ιστούς, πασχίζει για την ακεραιότητα κάθε μέρους του ανθρώπινου σώματος, ακριβώς γιατί σέβεται και πονά τον άνθρωπο, εδώ τώρα έχει διαπραχθεί η μέγιστη ιεροσυλία, το μέγιστο έγκλημα. Ο φόνος. Ένας μεγάλος θυμός φουσκώνει μέσα του, καταλαβαίνει πολύ καλά τι έγινε, η στολή του φαντάρου, το καμιόνι στο βάθος μαρτυράνε πολλά, κι ακόμη περισσότερα τα λόγια της τραγικής αδελφής που λέει και ξαναλέει τα ίδια λόγια.
«Τα καθάρματα από το τανκ, τα καθάρματα... την πυροβόλησαν...»
Ο Κασιούμης μεταφέρει στο χειρουργείο την πυροβολημένη γυναίκα. Κάνει προσπάθεια ανάνηψης, διαπιστώνει πως η Μαρία Καλαβρού είναι νεκρή. Γι’ αυτόν όμως, το θέμα δεν τελειώνει εδώ. Γι’ αυτόν το νεκρό σώμα έχει την τιμή του, την ιερότητά του. Η διερεύνηση των ακριβών συνθηκών θανάτου ενός ανθρώπου είναι χρέος προς τη μνήμη του. Χρέος προς τη ζωή που έζησε μέχρι τότε, χρέος προς αυτούς που θα ζήσουν και θα τον θυμούνται. Ιδίως αν κάποιος πεθάνει βίαια. Εκείνος που τελείως ξαφνικά αποκόπτεται από την επόμενη στιγμή του, από τους λογαριασμούς με τον εαυτό, το παρελ θόν και το μέλλον του, δικαιούται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον την απόλυτη αλήθεια. Αυτή η αλήθεια θα είναι η σύνδεσή του με τη ζωή. Η ζωή που του άρπαξαν, στερώντας έτσι απόλυτα
και ξαφνικά τη δική του τελευταία λέξη, αυτή η ζωή δε μπορεί να γυρίσει πίσω ποτέ, αλλά μέσω της αλήθειας θα βγει η τελευταία οργισμένη κραυγή του, αυτή που ούτε καν πρόλαβε να βγάλει. Το σώμα της Μαρίας άξιζε την καθαρότητα της αλήθειας. Ο γιατρός, κάνει αυτό που έκανε σε κάθε χειρουργείο του.
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το ιστορικό μυθιστόρημα της Ελευθερίας Δημητρομανωλάκη Ο δρόμος του όρκου. Ανάμεσα στα περιστατικά που περιγράφονται στο βιβλίο είναι οι πρώτες ώρες του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου και η δολοφονία της Μαρίας Καλαβρού, του πρώτου θύματος του καθεστώτος.
Μετά από χρόνια και την αποκατάσταση της δημοκρατίας, ο πρωταγωνιστής του Δρόμου του Όρκου, Διαμάντης Κασιούμης είναι ο βασικός μάρτυρας στη δίκη που γίνεται για να τιμωρηθεί ο άνθρωπος που τράβηξε τη σκανδάλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου