(απόσπασμα από το μυθιστόρημα τα ουγγρικά ψάρια)
Τι να κάνετε σε περίπτωση χρεωκοπίας*
ΚΑΠΟΥ ΣΤΑ ΝΟΤΙΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ
ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΠΥΡΡΟΥ
11:27 ΤΟΠΙΚΗ ΩΡΑ
ΗΛΙΟΦΑΝΕΙΑ, ΑΝΕΜΟΙ 2 ΜΠΟΦΟΡ ΑΣΘΕΝΕΙΣ
Βρισκόμουν στην άκρη ενός πεζοδρομίου. Ήταν Σάββατο πρωί στο κέντρο της αγοράς. Πλήθος παντού, ύποπτες φάτσες εναλλάσσονταν στο οπτικό μου πεδίο. Φορούσα γυαλιά ηλίου. Το ίδιο και όλοι γύρω μου. Με προσπέρασε ένας ημίτρελος τύπος με πλακάτ που έγραφε: «ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ, το τέλος ακίνητης περιουσίας είναι κοντά».
Το τελευταίο μισάωρο προσποιούμουν ότι διάβαζα κηδειόσημα σε μια κολώνα της ΔΕΗ. Είχα ύφος αδιάφορο. Ύφος ότι δεν συνέβαινε τίποτα· τα σεμινάρια υποκριτικής και πάλι έσωζαν τη μέρα. Κώστας Παπαδόπουλος, 97 ετών, συνταξιούχος δάσκαλος, οι λατρευτοί συγγενείς, ανίψια, θείοι, παιδιά, σκυλιά. Ένας Έλλην λιγότερος. Αναστέναξα μοιρολατρικά. Ζέστη.
Στην πραγματικότητα δεν διάβαζα τα κηδειόσημα όπως εσφαλμένα θα νόμιζε κάθε περαστικός που με είχε δει εκείνο το πρωί. Χωρίς να γίνομαι αντιληπτός, παρακολουθούσα το ακριβώς απέναντι πεζοδρόμιο. Είχα στραμμένη την προσοχή μου σ’ ένα χώρο που περίκλειε η βιτρίνα ενός μαγαζιού με υποδήματα, ένας κάδος σκουπιδιών και ένα καρτοτηλέφωνο. Μέσα σε αυτό το τρίγωνο βημάτιζε νευρικά ένας άνθρωπος φορώντας γυαλιά ηλίου, φανέλα της Εθνικής Σερβίας και έχοντας μακρόσυρτα τατουάζ στα χέρια. Ναι, ήταν ο Χάκερ.
Τράβηξε το τελευταίο τσιγάρο από ένα πακέτο και το έβαλε στα χείλη του. Όπως ταίριαζε στο ατίθασο πνεύμα του, αγνόησε την προειδοποίηση του Υπουργείου Υγείας. Τσαλάκωσε το πακέτο και το πέταξε στον κάδο. Κούνησε το κουτί με τα σπίρτα πριν το ανοίξει. Μειδιώντας έβγαλε το τελευταίο σπίρτο. Έβαλε τις χούφτες του να προστατέψει τη φλόγα.
Απ’ όσα είχε προλάβει να μου εξηγήσει σε ένα βιαστικό και τρομαγμένο μήνυμα στον τηλεφωνητή μου λίγο νωρίτερα, οι διώκτες του τον είχαν πάρει τηλέφωνο και του ζήτησαν μια συνάντηση σε δημόσιο χώρο. Μια συνάντηση που θα ξεκαθάριζε το τοπίο. Μπορεί να του έκαναν κάποια προσφορά για να ξεχάσει όσα έμαθε, μπορεί και να τον απειλούσαν. Ο Χάκερ δέχτηκε, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι όλα τα ενδεχόμενα ήταν ανοιχτά. Ήθελε να καταστήσει σαφές ότι δεν τους φοβόταν. Πίστευε ότι θα αποδεικνυόταν εξυπνότερος. Ήταν σαν αίμα λιονταριού να κυλούσε στις φλέβες του. Δυστυχώς, τότε ακόμα δεν ήξερε πού είχε μπλέξει. Κανείς μας δεν ήξερε.
Εγώ, θα ήμουν η δικλείδα ασφαλείας του. Σε περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά θα παρέμβαινα επί τόπου ή αν ήταν πολύ σκούρα τα πράγματα θα ειδοποιούσα την αστυνομία. Επιπλέον είχα κανονίσει ότι σε ένα παρακείμενο καφέ θα ήταν κρυμμένος και ο Μάγος τη συμφωνημένη ώρα. Μαζί του θα είχε μια φωτογραφική μηχανή με τηλεφακό: θα χρειαζόμασταν κάθε στοιχείο από τη συνάντηση. Είχα φανταστεί ασπρόμαυρες φωτογραφίες κρεμασμένες σε έναν τοίχο και νήματα να συνθέτουν μια σκοτεινή ιεραρχία. Ένιωσα τις παλάμες μου να ιδρώνουν. Στην τσέπη της βερμούδας μου έκρυβα ένα σπρέι πιπεριού που είχα αγοράσει από το ebay για ένα δολάριο, χωρίς ταχυδρομικά. Μια καλή ευκαιρία. Σχεδόν τόσο καλή όσο ο φορητός φορτιστής κινητού με μανιβέλα ή ο ασύρματος αποφλοιωτής ηλιόσπορου.
Έκανε ζέστη κι είχε πολλή κίνηση. Ο κόσμος συνωστιζόταν στα πεζοδρόμια, βρισκόμασταν στην πρώτη μέρα των έκτακτων αυγουστιάτικων εκπτώσεων. Η κρίση είχε επιφέρει δραματικές ανακατατάξεις στην κοινωνία, άνθρωποι έχαναν τις δουλειές τους, μαγαζιά έβαζαν λουκέτο, φήμες για χρεωκοπία διασπείρονταν, παγόβουνα ποντίζονταν. Η αβεβαιότητα είχε απλωθεί παντού, ακόμα και οι μετοχές της εταιρείας ιχθυόσκαλας είχαν κατρακυλήσει. Πολλοί κοίταζαν, λίγοι ψώνιζαν. Εγώ προτιμούσα να κρατάω μικρό καλάθι και να μην παρασύρομαι. Μόνο δύο φορές είχα βγάλει και ξαναβάλει τα λεφτά μου στην τράπεζα. Επίσης είχα ψάξει στη συλλογή μου για παλιές δραχμές με τον Βασιλέα. Τέλος για παν ενδεχόμενο είχα κρύψει στο πατάρι γάλα σε σκόνη, μια σφυρίχτρα, μπαταρίες και μερικά χταπόδια. Σε κονσέρβα.
Η θέα μου προς τον Χάκερ ήταν διακεκομμένη. Η γαλάζια φανέλα κρυβόταν και εμφανιζόταν, σαν να πάλευε να επιπλεύσει σε μια ανταριασμένη ανθρώπινη θάλασσα. Μια εύσωμη κυρία με εμπριμέ φόρεμα στάθηκε δίπλα του για να δει τη βιτρίνα με τα παπούτσια. Μαζί της είχε ένα κοριτσάκι που κρατούσε ένα κόκκινο μπαλόνι και μασούσε τσίχλα. Ένα άσχημο προαίσθημα ενόχλησε το πίσω μέρος του μυαλού μου. Ευχήθηκα ο Μάγος να είχε καλύτερη οπτική γωνία προς το στόχο, αν και του είχα τυφλή εμπιστοσύνη και δεν χρειαζόταν να ανησυχώ. Ο Μάγος ήταν εγγύηση για τέτοιες καταστάσεις. Στο στρατό είχε υπηρετήσει σε πτέρυγα μάχης. Μια φορά ένας ανθυπασπιστής του είχε δώσει εύσημα για τις υπηρεσίες του στο ΚΕΠΙΚ. Κατά τη διάρκεια μιας άσκησης πλωτών είχε επισκευάσει μια χαλασμένη Καναδέζα. Στο Medal of Honor 2 είχε σκοτώσει εκατοντάδες Ναζί. Αναμφίβολα σε περίπτωση κήρυξης πολέμου θα ήταν από τους πρώτους που θα επιστρατεύονταν.
Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή έριξα το βάρος μου από το ένα πόδι στο άλλο γιατί είχε αρχίσει να μουδιάζει. Θυμάμαι ότι μόλις τότε είδα καθαρά το πρόσωπο του Χάκερ στο απέναντι πεζοδρόμιο. Θα μπορούσα να ορκιστώ ότι άκουγα τις ανάσες του. Ο Χάκερ κοίταζε κάπου προς τα δεξιά, οι γραμμές του μετώπου του γαλήνιες. Το τσιγάρο στο στόμα του είχε σχεδόν σωθεί. Στην πλάτη του η γαλάζια φανέλα είχε το νούμερο 8, Ματίας Κέζμαν. Φορούσε αυτή τη φανέλα έξω για καφέ, και στους αγώνες της τοπικής ομάδας, και όταν πηγαίναμε για 5Χ5, και όταν παίζαμε πινγκ-πονγκ, και στο καρναβάλι, και στα πανηγύρια, και στις συγκεντρώσεις του Καραμανλή. Τα τατουάζ σαν φίδια ξεπρόβαλαν απ’ τα μανίκια και κατέληγαν στους καρπούς του. Νομίζω στην άκρη των χειλιών του είχε σχηματιστεί ένα χαμόγελο. Έτσι ακριβώς τον θυμάμαι πριν συμβεί το αδιανόητο.
Τα πάντα εξελίχθηκαν σε αργή κίνηση. Πρώτα άκουσα τα ανατριχιαστικά στριγκλίσματα και αμέσως μετά είδα ένα λευκό βαν να στρίβει με ταχύτητα απ’ τη γωνία. Από το σημείο όπου ήμουν μπορούσα να διακρίνω μόνο τον οδηγό. Τα χαρακτηριστικά του χαράχτηκαν στη μνήμη μου. Μετά τα ξέχασα. Το βαν σταμάτησε ακριβώς απέναντι μου, εμποδίζοντας τη θέα προς τον Χάκερ. Μια χορδή κόπηκε μέσα μου. Άκουσα το κοριτσάκι με το μπαλόνι να ουρλιάζει τρομαγμένο. Ακολούθησε ένας απαίσιος γδούπος και πνιχτοί ήχοι πάλης. Μια συρόμενη πόρτα άνοιξε κι έκλεισε με πάταγο. Αμέσως μετά το λευκό βαν ανέπτυξε ταχύτητα, παραβίασε έναν ερυθρό σηματοδότη και εξαφανίστηκε στο βάθος του δρόμου. Όλα έγιναν μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.
Κοίταξα απέναντι με αγωνία. Το καρτοτηλέφωνο στη θέση του. Το κοριτσάκι έκλαιγε γιατί της είχε φύγει το μπαλόνι απ’ το χέρι και η μητέρα της την κατσάδιαζε. Κόσμος περπατούσε βιαστικά μπροστά απ’ τη βιτρίνα με τα παπούτσια, το μπαλόνι πετούσε πια πάνω απ’ τις ταράτσες των πολυκατοικιών.
Και ο Χάκερ είχε εξαφανιστεί.
*όσα γράφονται στο κεφάλαιο που ακολουθεί είναι αυθαίρετες προσωπικές εκτιμήσεις του συγγραφέα και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εκληφθούν ως οικονομικές συμβουλές ή ως προτροπή για την τέλεση αξιόποινων πράξεων
Το τελευταίο μισάωρο προσποιούμουν ότι διάβαζα κηδειόσημα σε μια κολώνα της ΔΕΗ. Είχα ύφος αδιάφορο. Ύφος ότι δεν συνέβαινε τίποτα· τα σεμινάρια υποκριτικής και πάλι έσωζαν τη μέρα. Κώστας Παπαδόπουλος, 97 ετών, συνταξιούχος δάσκαλος, οι λατρευτοί συγγενείς, ανίψια, θείοι, παιδιά, σκυλιά. Ένας Έλλην λιγότερος. Αναστέναξα μοιρολατρικά. Ζέστη.
Στην πραγματικότητα δεν διάβαζα τα κηδειόσημα όπως εσφαλμένα θα νόμιζε κάθε περαστικός που με είχε δει εκείνο το πρωί. Χωρίς να γίνομαι αντιληπτός, παρακολουθούσα το ακριβώς απέναντι πεζοδρόμιο. Είχα στραμμένη την προσοχή μου σ’ ένα χώρο που περίκλειε η βιτρίνα ενός μαγαζιού με υποδήματα, ένας κάδος σκουπιδιών και ένα καρτοτηλέφωνο. Μέσα σε αυτό το τρίγωνο βημάτιζε νευρικά ένας άνθρωπος φορώντας γυαλιά ηλίου, φανέλα της Εθνικής Σερβίας και έχοντας μακρόσυρτα τατουάζ στα χέρια. Ναι, ήταν ο Χάκερ.
Τράβηξε το τελευταίο τσιγάρο από ένα πακέτο και το έβαλε στα χείλη του. Όπως ταίριαζε στο ατίθασο πνεύμα του, αγνόησε την προειδοποίηση του Υπουργείου Υγείας. Τσαλάκωσε το πακέτο και το πέταξε στον κάδο. Κούνησε το κουτί με τα σπίρτα πριν το ανοίξει. Μειδιώντας έβγαλε το τελευταίο σπίρτο. Έβαλε τις χούφτες του να προστατέψει τη φλόγα.
Απ’ όσα είχε προλάβει να μου εξηγήσει σε ένα βιαστικό και τρομαγμένο μήνυμα στον τηλεφωνητή μου λίγο νωρίτερα, οι διώκτες του τον είχαν πάρει τηλέφωνο και του ζήτησαν μια συνάντηση σε δημόσιο χώρο. Μια συνάντηση που θα ξεκαθάριζε το τοπίο. Μπορεί να του έκαναν κάποια προσφορά για να ξεχάσει όσα έμαθε, μπορεί και να τον απειλούσαν. Ο Χάκερ δέχτηκε, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι όλα τα ενδεχόμενα ήταν ανοιχτά. Ήθελε να καταστήσει σαφές ότι δεν τους φοβόταν. Πίστευε ότι θα αποδεικνυόταν εξυπνότερος. Ήταν σαν αίμα λιονταριού να κυλούσε στις φλέβες του. Δυστυχώς, τότε ακόμα δεν ήξερε πού είχε μπλέξει. Κανείς μας δεν ήξερε.
Εγώ, θα ήμουν η δικλείδα ασφαλείας του. Σε περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά θα παρέμβαινα επί τόπου ή αν ήταν πολύ σκούρα τα πράγματα θα ειδοποιούσα την αστυνομία. Επιπλέον είχα κανονίσει ότι σε ένα παρακείμενο καφέ θα ήταν κρυμμένος και ο Μάγος τη συμφωνημένη ώρα. Μαζί του θα είχε μια φωτογραφική μηχανή με τηλεφακό: θα χρειαζόμασταν κάθε στοιχείο από τη συνάντηση. Είχα φανταστεί ασπρόμαυρες φωτογραφίες κρεμασμένες σε έναν τοίχο και νήματα να συνθέτουν μια σκοτεινή ιεραρχία. Ένιωσα τις παλάμες μου να ιδρώνουν. Στην τσέπη της βερμούδας μου έκρυβα ένα σπρέι πιπεριού που είχα αγοράσει από το ebay για ένα δολάριο, χωρίς ταχυδρομικά. Μια καλή ευκαιρία. Σχεδόν τόσο καλή όσο ο φορητός φορτιστής κινητού με μανιβέλα ή ο ασύρματος αποφλοιωτής ηλιόσπορου.
Έκανε ζέστη κι είχε πολλή κίνηση. Ο κόσμος συνωστιζόταν στα πεζοδρόμια, βρισκόμασταν στην πρώτη μέρα των έκτακτων αυγουστιάτικων εκπτώσεων. Η κρίση είχε επιφέρει δραματικές ανακατατάξεις στην κοινωνία, άνθρωποι έχαναν τις δουλειές τους, μαγαζιά έβαζαν λουκέτο, φήμες για χρεωκοπία διασπείρονταν, παγόβουνα ποντίζονταν. Η αβεβαιότητα είχε απλωθεί παντού, ακόμα και οι μετοχές της εταιρείας ιχθυόσκαλας είχαν κατρακυλήσει. Πολλοί κοίταζαν, λίγοι ψώνιζαν. Εγώ προτιμούσα να κρατάω μικρό καλάθι και να μην παρασύρομαι. Μόνο δύο φορές είχα βγάλει και ξαναβάλει τα λεφτά μου στην τράπεζα. Επίσης είχα ψάξει στη συλλογή μου για παλιές δραχμές με τον Βασιλέα. Τέλος για παν ενδεχόμενο είχα κρύψει στο πατάρι γάλα σε σκόνη, μια σφυρίχτρα, μπαταρίες και μερικά χταπόδια. Σε κονσέρβα.
Η θέα μου προς τον Χάκερ ήταν διακεκομμένη. Η γαλάζια φανέλα κρυβόταν και εμφανιζόταν, σαν να πάλευε να επιπλεύσει σε μια ανταριασμένη ανθρώπινη θάλασσα. Μια εύσωμη κυρία με εμπριμέ φόρεμα στάθηκε δίπλα του για να δει τη βιτρίνα με τα παπούτσια. Μαζί της είχε ένα κοριτσάκι που κρατούσε ένα κόκκινο μπαλόνι και μασούσε τσίχλα. Ένα άσχημο προαίσθημα ενόχλησε το πίσω μέρος του μυαλού μου. Ευχήθηκα ο Μάγος να είχε καλύτερη οπτική γωνία προς το στόχο, αν και του είχα τυφλή εμπιστοσύνη και δεν χρειαζόταν να ανησυχώ. Ο Μάγος ήταν εγγύηση για τέτοιες καταστάσεις. Στο στρατό είχε υπηρετήσει σε πτέρυγα μάχης. Μια φορά ένας ανθυπασπιστής του είχε δώσει εύσημα για τις υπηρεσίες του στο ΚΕΠΙΚ. Κατά τη διάρκεια μιας άσκησης πλωτών είχε επισκευάσει μια χαλασμένη Καναδέζα. Στο Medal of Honor 2 είχε σκοτώσει εκατοντάδες Ναζί. Αναμφίβολα σε περίπτωση κήρυξης πολέμου θα ήταν από τους πρώτους που θα επιστρατεύονταν.
Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή έριξα το βάρος μου από το ένα πόδι στο άλλο γιατί είχε αρχίσει να μουδιάζει. Θυμάμαι ότι μόλις τότε είδα καθαρά το πρόσωπο του Χάκερ στο απέναντι πεζοδρόμιο. Θα μπορούσα να ορκιστώ ότι άκουγα τις ανάσες του. Ο Χάκερ κοίταζε κάπου προς τα δεξιά, οι γραμμές του μετώπου του γαλήνιες. Το τσιγάρο στο στόμα του είχε σχεδόν σωθεί. Στην πλάτη του η γαλάζια φανέλα είχε το νούμερο 8, Ματίας Κέζμαν. Φορούσε αυτή τη φανέλα έξω για καφέ, και στους αγώνες της τοπικής ομάδας, και όταν πηγαίναμε για 5Χ5, και όταν παίζαμε πινγκ-πονγκ, και στο καρναβάλι, και στα πανηγύρια, και στις συγκεντρώσεις του Καραμανλή. Τα τατουάζ σαν φίδια ξεπρόβαλαν απ’ τα μανίκια και κατέληγαν στους καρπούς του. Νομίζω στην άκρη των χειλιών του είχε σχηματιστεί ένα χαμόγελο. Έτσι ακριβώς τον θυμάμαι πριν συμβεί το αδιανόητο.
Τα πάντα εξελίχθηκαν σε αργή κίνηση. Πρώτα άκουσα τα ανατριχιαστικά στριγκλίσματα και αμέσως μετά είδα ένα λευκό βαν να στρίβει με ταχύτητα απ’ τη γωνία. Από το σημείο όπου ήμουν μπορούσα να διακρίνω μόνο τον οδηγό. Τα χαρακτηριστικά του χαράχτηκαν στη μνήμη μου. Μετά τα ξέχασα. Το βαν σταμάτησε ακριβώς απέναντι μου, εμποδίζοντας τη θέα προς τον Χάκερ. Μια χορδή κόπηκε μέσα μου. Άκουσα το κοριτσάκι με το μπαλόνι να ουρλιάζει τρομαγμένο. Ακολούθησε ένας απαίσιος γδούπος και πνιχτοί ήχοι πάλης. Μια συρόμενη πόρτα άνοιξε κι έκλεισε με πάταγο. Αμέσως μετά το λευκό βαν ανέπτυξε ταχύτητα, παραβίασε έναν ερυθρό σηματοδότη και εξαφανίστηκε στο βάθος του δρόμου. Όλα έγιναν μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.
Κοίταξα απέναντι με αγωνία. Το καρτοτηλέφωνο στη θέση του. Το κοριτσάκι έκλαιγε γιατί της είχε φύγει το μπαλόνι απ’ το χέρι και η μητέρα της την κατσάδιαζε. Κόσμος περπατούσε βιαστικά μπροστά απ’ τη βιτρίνα με τα παπούτσια, το μπαλόνι πετούσε πια πάνω απ’ τις ταράτσες των πολυκατοικιών.
Και ο Χάκερ είχε εξαφανιστεί.
*όσα γράφονται στο κεφάλαιο που ακολουθεί είναι αυθαίρετες προσωπικές εκτιμήσεις του συγγραφέα και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εκληφθούν ως οικονομικές συμβουλές ή ως προτροπή για την τέλεση αξιόποινων πράξεων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου