Γιατί ήταν στραβό δεν κατάλαβε, αλλά το θεώρησε αξιοπερίεργο. Τα κάδρα πρέπει να είναι ίσια. Όπως και όλος ο κόσμος. Δεν είναι δυνατόν να είναι στραβό ένα κάδρο. Και το πιο σημαντικό: αν δεν το ισιώσεις μόλις το δεις, σίγουρα και κάτι άλλο σημαντικό στη ζωή σου απλώς δεν θα το δεις. Αν αυτό το ασήμαντο πράγμα στέκεται στραβό μπροστά στα μάτια σου και εσύ αδιαφορήσεις, τότε μπορεί και άλλα πιο σοβαρά να μην τα παρατηρήσεις ποτέ σου.
Μπήκε στην κουζίνα και αφού πήρε το κανάτι από το πλυντήριο πιάτων, το τοποθέτησε με προσοχή στην καφετιέρα. Άνοιξε το καπάκι με σιγανές κινήσεις και αφού εξέτασε ότι η υποδοχή του φίλτρου ήταν καθαρή, χωρίς υπολείμματα καφέ στα τοιχώματα, έπιασε από το ντουλάπι πάνω από την κουζίνα τα φίλτρα. Τα φίλτρα ήταν συγκεκριμένης μάρκας, όπως και η καφετιέρα εξάλλου. Πήγε στο ψυγείο να βγάλει το βαζάκι με τον καφέ και τα μάτια του άνοιξαν έκπληκτα.
Είδε δύο σοκολάτες πρόχειρα τοποθετημένες στο πάνω ράφι! Αφού όλοι γνωρίζουν ότι οι σοκολάτες μπαίνουν στο ντουλαπάκι πάνω στην πόρτα. Υπάρχει ειδική θήκη για σοκολάτες κάτω από τη θήκη για τα σιρόπια. Αν είναι δυνατόν να έχει κάνει τέτοια παράλειψη. Με θυμό πήρε τις σοκολάτες και τις τοποθέτησε ορθά.
Έβαλε δύο κουταλιές καφέ και ακριβώς δύο φλιτζάνια νερό. Η καφετιέρα άρχισε να κοχλάζει και σε λίγα λεπτά ο καφές ήταν έτοιμος. Άνοιξε πάλι το πλυντήριο πιάτων και έπιασε από τη μέσα θέση –εκεί όπου μπαίνουν οι κούπες– μία ολοστρόγγυλη με μια χριστουγεννιάτικη ζωγραφιά από έξω.
Έβγαλε την κανάτα με τον καφέ και γέμισε την κούπα μέχρι το χείλος. Μια σταγόνα καφέ, που ξεγλίστρησε σαν κλέφτης από το παράθυρο, έσταξε στη φορμάικα της κουζίνας. Διέκοψε τη διαδικασία παρασκευής του καφέ και έπιασε ένα vetex κίτρινο. Τα μπλε δεν είναι τα σωστά vetex, όπως επίσης και μια πετσέτα δεν είναι σωστό να τη χρησιμοποιούμε σε τέτοιες περιπτώσεις. Καθάρισε το δραπέτη καφέ από τη φορμάικα και με ένα φύλο χαρτί κουζίνας στέγνωσε τα υγρά του vetex.
Πλέον μπορούσε να πιει τον καφέ του. Κάθισε στην καρέκλα της κουζίνας και αγνάντευε τη θέα του παραθύρου απέναντί του. Ποια θέα... Μια πολυκατοικία έβλεπε, όπου στον πρώτο όροφο ήταν απλωμένα ρούχα και στον τοίχο του μπαλκονιού ήταν κρεμασμένη μια σφουγγαρίστρα πάνω από έναν κουβά.
Εξέτασε προσεκτικά τις λεπτομέρειες της εικόνας. Τρία σχοινιά ήταν δεμένα από άκρη σε άκρη στο μπαλκόνι και πάνω σε αυτά τα ρούχα πιασμένα με μανταλάκια. Στα χείλη του ζωγραφίστηκε ένα ειρωνικό χαμόγελο.
Πρώτον, τα μανταλάκια δεν ήταν του ιδίου χρώματος. Δεν μπορείς να βάζεις τα μπλε με τα κίτρινα ανακατεμένα. Δεν είναι όμορφο και δεν είναι πρακτικό. Και το ποιο σημαντικό: τα ρούχα δεν ακολουθούσαν κανέναν κανόνα απλώματος. Ήταν όλα ανακατεμένα και απλωμένα φύρδην μίγδην.
Αυτές οι νέες νοικοκυρές δεν έχουν ιδέα από τάξη και νοικοκυριό, σκέφτηκε από μέσα του με νέο μειδίαμα.
Αν κυρία μου δεν τα απλώσεις με τάξη, θα χάσεις χρόνο μετά να τα ταξινομήσεις! Μα καλά, τίποτα δεν σκέφτονται; Κανονικά βάζεις τις κάλτσες και τα σώβρακα –που έχουν μικρό βάρος– στην τελευταία σειρά. Αριστερά τα σώβρακα με μανταλάκια χρώματος μπλε και δεξιά τις κάλτσες με μανταλάκια χρώματος άσπρου. Στη δεύτερη σειρά βάζεις πουκάμισα και παντελόνια –καλά τεντωμένα– με μανταλάκια χρώματος κόκκινο κατά προτίμηση. Τέλος, στην πρώτη σειρά βάζεις τα πιο βαριά, δηλαδή τα σεντόνια και ό,τι άλλο. Εκεί χρησιμοποιείς μανταλάκια εντελώς διαφορετικού χρώματος, π.χ. κίτρινα. Η διαφοροποίηση του χρώματος ανά κατηγορία βοηθάει πρώτιστα στην τάξη και φυσικά στη χρωματική αρμονία του μπαλκονιού.
Με αυτές τις απλές οδηγίες η συλλογή των ρούχων και το σιδέρωμα μετά, θα είναι παιχνιδάκι. Εφόσον βγούνε τα ρούχα από την απλώστρα με τη σειρά, τότε και το σίδερο θα έχει μια τάξη. Πρώτα θα σιδερωθούν τα σώβρακα, μετά τα πουκάμισα και τέλος τα σεντόνια. Έχοντας άνω-κάτω την απλώστρα, το πιο πιθανό είναι είτε να χάσεις χρόνο να τα ταξινομήσεις μετά –που κανείς δεν έχει διάθεση να το κάνει– ή να αρχίσεις να σιδερώνεις ό,τι βρεις. Πρώτα ένα σώβρακο, μετά ένα σεντόνι και κάπου στο τέλος ένα πουκάμισο. Την άλλη μέρα θα θες να ντυθείς και θα ψάχνεις για παντελόνι και δεν θα βρίσκεις, απλά γιατί δεν έφτασε η σειρά του στη χαοτική στοίβα των ασιδέρωτων.
Αχ, σας χρειάζεται ένας άντρας με μαστίγιο…
Κούνησε το κεφάλι του απογοητευμένα και κίνησε στο δωμάτιο να ντυθεί. Άνοιξε την ντουλάπα και προσεκτικά εξέτασε τα κουστούμια που είχε διαθέσιμα. Από αριστερά έως δεξιά κουστούμια μπλε, ανά πεντάδες ολόιδια. Δεν υπήρχε λογική, να αγοράσει διαφορετικά κουστούμια από τη στιγμή που δοκίμαζε ένα και του έκανε. Απλά αγόραζε άλλα τέσσερα ίδια. Αυτό επίσης βοηθούσε και στην επιλογή του ρουχισμού καθημερινά.
Πήρε το πρώτο από αριστερά (τα φρεσκοπλυμένα πάντα πηγαίνουν δεξιά) και το ακούμπησε στο καλοστρωμένο του κρεβάτι. Μπήκε στο μπάνιο και, αφού ξυρίστηκε με ξυραφάκια συγκεκριμένης μάρκας, κοίταξε προσεκτικά τον εαυτό του στον καθρέπτη. Δεν ήταν άσχημος, το κάθε άλλο. Χωρίς να είναι κούκλος, το πρόσωπο του έδειχνε αρκετά συμπαθητικό. Τα καλά στρωμένα μαλλιά του και η μάλλον πλακουτσωτή του μύτη, έδεναν με το μακρύ πηγούνι του. Γεροί ώμοι, πλαδαρό σώμα, φουσκωμένοι γοφοί, περπάτημα κορδωμένου με ύφος υπεροπτικό. Μα πάντα για πάντα, καλοσιδερωμένος και ατσαλάκωτος.
Σταμάτησε τις σκέψεις του και πήγε να ντυθεί. Ο δείκτης του ρολογιού στον αριστερό του καρπό σερνόταν αργά προς το νούμερο επτά και οι λεπτοδείκτες σαν να έκαναν κάποιο συναγωνισμό έδειχναν ότι η ώρα πλησίαζε ακριβώς. Έπρεπε στις επτά και δεκατέσσερα να είναι στο αμάξι, έτσι ώστε να προλάβει να περάσει από τη δουλειά της αδελφής του να αφήσει κάτι χαρτιά, ευελπιστώντας να μην καθυστερήσει πολύ και αργήσει στη δική του δουλειά. Ήταν και η κίνηση στους δρόμους που έπρεπε για άλλη μία φορά να ανεχτεί.
[απόσπασμα από τη Σιωπή της Πόλης του Νίκου Καρακάση]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου